Ze komt stralend het Douwe Egberts café binnen terwijl ze de spetters van de novemberregen van haar voorhoofd afveegt. 'Hoe doet ze dat toch altijd?', vraag ik me af terwijl ik probeer mijn toch-niet-zo-waterproof mascara met een met spuug gemaakt servetje onder mijn ogen probeer weg te vegen.
A. ploft neer met een zucht en een grijns van oor tot oor; 'Haaaaai!', glimlacht ze. Ik glimlach lachend terug.
