2012/12/04

Haastige spoed geeft zere voet




Het is dinsdagochtend. Ik fiets door de snotterende regen om vóór college mijn opdracht uit te printen om het in te leveren. 
Vanochtend heb ik de afwas al gedaan, gestofzuigd, de kattenbak van Katzel en Poezel-dingen ontdaan en zelfs mijn mail gecheckt. Na het topspeed douchen kwam ik erachter dat mijn föhn vandaag had besloten een vrije dag te nemen. 


Daar sta ik dan, coupe Ramp in plaats van Vamp, zeiknat en geen model in te krijgen. Ik fabriceer iets waar ik nog een beetje mee over straat kan. Ik gooi wat bevroren brood en een pot pindakaas en een mes om te smeren in mijn tas. Ja, ik vis regelmatig een volledige bestekset uit mijn tas...De heerlijke frituurgeur van die kantine is moeilijk te weerstaan met een knorrende maag en ook nog eens loeiduur en dat past niet meer in het grote-verhuis-budget-plan. 
Al heb ik maar een klein stukje fietsen, het pad is koud en glimt van de regen. December laat zich weer van zijn beste kant zien... 
De helling van het fietsenhok is levensgevaarlijk door de regen voor de handremmen van mijn prachtige rozehartjesfiets. De paraplu in mijn hand, ratelt tussen de spaken van mijn fiets waardoor ik uitwijk en bijna tegen een jongen aanfiets. De jongen kijkt me vernietigend aan, ik heb het warm en mijn haar zit met rare krulletjes aan mijn gezicht geplakt en mijn mascara is uitgevlekt.
Door een wolk van rokers baan ik mijn weg naar de megazware en vrouwonvriendelijke entreedeuren. Met mijn volle gewicht hang ik aan de deur om ‘m open te krijgen. De architect van dit gebouw heeft waarschijnlijk de plavuizen getest met zijn profielbergschoenen. Hij heeft er in ieder geval niet aan gedacht dat er meisjes met hakken, die net door de regen hebben gefietst, straks bijna een heup breken om zich nog wat staande te houden. Ik vlieg de gigantische glimmende hal door. Terwijl ik semi-cool mijn haar probeer te fatsoeneren terwijl ik langs de ontbijtende scholieren schrijdt, glibbert de hak van mijn schoen over de gladde vloer, een andere kant uit dan ik wil. Hij klapt dubbel, ik zak 10 centimeter naar beneden, maar weet mijn voet weer recht te zetten en herpak mezelf. Ik glimlach wat om me heen in de hoop dat niemand het heeft gezien en loop in een vliegend tempo door. Mijn enkel bonst en prikt wat. 'Wie doet nou ook zulke schoenen aan met dit weer?', vervloek ik mezelf. 
Na een lange zoektocht naar een computer vind ik er één waar ik even mag inloggen van een roodharig meisje dat toch nog zit te wachten op een groepsgenoot. Tien minuten en zestien updates later krijg ik de pc zo ver dat hij mijn mail wil openen. Ik zie het meisje balen. 
Inmiddels is het 5 voor half negen, nog tien minuten voor mijn college. Haastig strompel ik, met een steeds pijnlijk wordende voet, naar een kopieerapparaat  waar een vrouw voor mij ongeveer een volledig boek aan het printen is. 
Eindelijk mag ik, ik ben ingelogd en ik selecteer mijn printopdracht. De vrouw, die voor mij was, zegt tegen me dat hij wat moeilijk doet. ‘Wacht’, zegt ze, ‘Zo moet het.’ En voor ik het weet drukt ze op annuleren. ‘Opdracht gewist’, zegt het apparaat. Wat!? Dit meen je niet! Waarommm?! 
Ik sputter wat, de vrouw kijkt me aan, stamelt iets en maakt zich snel uit de voeten. Er zit niets anders op dan weer een pc op te zoeken en het hele riedeltje weer van voren af aan te beginnen. Verhit, chagrijnig en gepikeerd ben ik nét op tijd voor het college om er vervolgens achter te komen dat ik mijn opdracht volgende week pas in hoef te leveren...

Want to make my day? Leave a comment! Do you like what you see? You can also follow me on Pinterest & Facebook :)


Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Leave a comment: