Het is
dinsdagochtend. Ik fiets door de snotterende regen om vóór college mijn opdracht uit te printen om het in te leveren.
Vanochtend heb ik de
afwas al gedaan, gestofzuigd, de kattenbak van Katzel en Poezel-dingen ontdaan
en zelfs mijn mail gecheckt. Na het topspeed douchen kwam ik erachter dat mijn
föhn vandaag had besloten een vrije dag te nemen.
Daar sta ik dan, coupe Ramp
in plaats van Vamp, zeiknat en geen model in te krijgen. Ik fabriceer iets waar
ik nog een beetje mee over straat kan. Ik gooi wat bevroren brood en een pot pindakaas en een mes om te smeren in mijn tas. Ja, ik vis regelmatig een volledige bestekset uit mijn tas...De
heerlijke frituurgeur van die kantine is moeilijk te weerstaan met een knorrende
maag en ook nog eens loeiduur en dat past niet meer in het grote-verhuis-budget-plan.
Al heb ik
maar een klein stukje fietsen, het pad is koud en glimt van de
regen. December laat zich weer van zijn beste kant zien...
De helling van het
fietsenhok is levensgevaarlijk door de regen voor de handremmen van mijn
prachtige rozehartjesfiets. De paraplu in mijn hand, ratelt tussen de spaken
van mijn fiets waardoor ik uitwijk en bijna tegen een jongen aanfiets. De
jongen kijkt me vernietigend aan, ik heb het warm en mijn haar zit met rare
krulletjes aan mijn gezicht geplakt en mijn mascara is uitgevlekt.
Door een wolk van rokers baan ik mijn
weg naar de megazware en vrouwonvriendelijke entreedeuren. Met mijn volle gewicht hang ik aan de deur
om ‘m open te krijgen. De architect van dit gebouw heeft waarschijnlijk de
plavuizen getest met zijn profielbergschoenen. Hij heeft er in ieder geval niet
aan gedacht dat er meisjes met hakken, die net door de regen hebben gefietst, straks
bijna een heup breken om zich nog wat staande te houden. Ik vlieg de gigantische glimmende hal door. Terwijl ik semi-cool mijn haar probeer te fatsoeneren terwijl ik langs de ontbijtende scholieren schrijdt, glibbert de hak van mijn schoen over de gladde vloer, een andere kant uit dan ik wil. Hij klapt dubbel, ik zak 10 centimeter naar beneden, maar weet mijn voet weer recht te zetten en herpak mezelf. Ik glimlach wat om me heen in de hoop dat niemand het heeft gezien en loop in een vliegend tempo door. Mijn enkel bonst en prikt wat. 'Wie doet nou ook zulke schoenen aan met dit weer?', vervloek ik mezelf.
Na een lange zoektocht
naar een computer vind ik er één waar ik even mag inloggen van een roodharig
meisje dat toch nog zit te wachten op een groepsgenoot. Tien minuten en zestien updates later krijg
ik de pc zo ver dat hij mijn mail wil openen. Ik zie het meisje balen.
Inmiddels is het 5 voor half negen, nog tien minuten voor mijn
college. Haastig strompel ik, met een steeds pijnlijk wordende voet, naar een kopieerapparaat waar een vrouw voor mij ongeveer een volledig boek aan het printen is.
Eindelijk mag ik, ik ben ingelogd en ik
selecteer mijn printopdracht. De vrouw, die voor mij was, zegt tegen me dat hij
wat moeilijk doet. ‘Wacht’, zegt ze, ‘Zo moet het.’ En voor ik het weet drukt
ze op annuleren. ‘Opdracht gewist’, zegt het apparaat. Wat!? Dit meen je niet! Waarommm?!
Ik sputter wat, de vrouw kijkt me aan, stamelt iets en maakt zich snel
uit de voeten. Er zit niets anders op dan weer een pc op te zoeken en het hele
riedeltje weer van voren af aan te beginnen. Verhit, chagrijnig en gepikeerd
ben ik nét op tijd voor het college om er vervolgens achter te komen dat ik mijn
opdracht volgende week pas in hoef te leveren...
Want to make my day? Leave a comment! Do you like what you see? You can also follow me on Pinterest & Facebook :)
Want to make my day? Leave a comment! Do you like what you see? You can also follow me on Pinterest & Facebook :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leave a comment: